Laatste blog van de najaar 2015 baanbrekers op maandag 7 december j.l.

Alle koffers zijn gepakt en gewogen, een laatste kop koffie of iets anders met elkaar.

We bidden nog voor elkaar voor een goede reis en..... daar is de sjeroet.......... uitzwaaien. Ik blijf alleen achter, snuf...
Nog 2 weken blijf ik hier om nog wat te helpen bij Eliore en Marike.

 

Wat zijn deze 2 maanden omgevlogen en wat hebben we veel geleerd, gezien en gewerkt. Tot op de laatste dag!

Wat er voor mij in deze tijd uitsprong waren de gesprekjes met zowel joodse als arabische mensen die verlangen naar rust en vrede. Door de situatie is er angst bij beiden.

En toch hopen ze dat er Iemand zal komen die rust en vrede zal brengen. Ik weet dat alleen door Jezus die vrede zal komen, ik zie uit naar Zijn komst!

Joke

De laatste foto's op zondag 6 december jl...
Joke en Janny

...in het openbaar vervoer naar Ein Kerem
Johanna, Anja en Agnes

Nu we naar het einde lopen van onze baanbrekersperiode even nog wat schrijven op de blog,

Het is sowieso een enerverende tijd hier in Jeruzalem en onze omgeving geweest. Je beleeft het daag'lijkse leven hier heel anders dan vanuit Nederland. Je bent in Jeruzalem direct betrokken met wat er gebeurt.

Donderdag 3 december jl., mijn laatste werkdag bij pre-school Little Hearts gehad. Tevens de viering van het kerstfeest/Chanoeka. Vandaag kwamen de kinderen, in mijn groep 2,5-3 jaar waar ik werkzaam was, een halve dag naar school. Laat in de middag, 16.30-18.30 uur, kwamen de ouders met de kinderen om het Chanoeka-feest mee te vieren.

Maar tussen de middag hebben we officieel (emotioneel) afscheid genomen, ook twee vrijwilligers uit Zweden. Ik merk nu al dat ik de kinderen en Sandra, de leidster van de groep, zal gaan missen. De kinderen hebben hun eigen aardigheden en ook heb ik de snelle ontwikkeling in hun levens mee mogen maken. Het is ook grappig hoe ze mijn naam uitspreken in hun eigen taal/klank, bijv. fonetisch geschreven: Akkù-nes en het schijnt dat ze al naar mij vroegen 's morgens wanneer ik er nog niet was. Daar sta je niet bij stil, maar twee maanden is genoeg dat zij je leren kennen en al aardig eigen met je zijn.

Sandra was ook een leuke en lieve en professionele teacher. Ze spreek sowieso 4 talen: Engels, Hebreeuws, Arabisch en Frans. Dat is heel goed wanneer je zoveel kinderen hebt van ouders uit verschillende landen. Ze heeft mij een afscheidsetentje gegeven bij haar thuis waar haar man en dochter heerlijk hebben gekookt.

Hierbij nog een videofilmpje van ons uitzicht, waarvan we afscheid nemen, op de (van links naar rechts), berg Zion, daaronder het het Hinnomdal, rechtsboven de Olijfberg en daaronder het Kidrondal. Heel bijzondere plek om te wonen en dit uitzicht te hebben.

Agnes

Een stukkie over Jemima, een instelling waar ik mag zijn met mensen met een beperking. Bij aankomst ga ik eerst langs een huiskamer en dan ga ik naar mijn vertrouwde klas. In de klas is het eerst zingen en het bijbel verhaal. Dan staat wandelen op het programma. R. houdt erg van wandelen en ik doe dat dan altijd met haar. We gaan erop uit in het dorp Beit Jala. R. is 39 jaar en blind. Ze spreekt naast Arabisch, Nederlands en Engels. We gaan ook vaak een church bezoeken en soms is de deur van de Church dicht. R. reageert dan:“Zijn ze aan het staken?” Natuurlijk kon ik zeggen God staakt nooit. In Beit Jala zijn veel kerken dus een andere opzoeken is geen punt. De standaard vraag bij de kerk is: "Can we pray in de Church?
Gek als je daarop nee zou zeggen! Naast bidden in de kerk,
zingen we ook. In “Abrahams Herberge” staat een piano.
Laat R. nu de gave hebben ontvangen om een prachtig spel ten gehore te brengen. Dus dat zijn dan ook echt de kippenvelmomenten. We hadden van de Abrahams Herberge een sleutel gekregen.

Nu had R. de wens om een bloemenman goede morgen te zeggen, ik denk dat ze in de Arabische taal bloemen heeft gevraagd. Het resultaat zie je hier op de foto. Als dank zei ik maar: God bless you. Er staan vaak veel bloemen langs de weg van het leven, alleen zien we ze niet altijd.

N. een bewoonster die blind en doof is heeft/had momenten dat ze pijn leek te hebben. Dit is zo moeilijk. Ik bad zachtjes met een hartenkreet: "Mag deze pijn stoppen Vader God? Neemt U de pijn weg?" God verhoorde het gebed, even later zei de begeleidster: "Ze lacht weer!" Natuurlijk weten we dat God alles kan. Soms verhoord Hij direct, soms later en soms op een andere manier. Zie de foto van N, dit is een manier om contact met haar te maken.

Voordat ik aan deze 2 maanden begon dacht ik wat heb ik te geven. Een hele belevenis die je mee mag maken in het land van het volk, Zijn oogappel. Het uitgangspunt was en is beschikbaar zijn en alles tot je mogen nemen wat je mag, zien en leren en mag doorgeven wat Zijn Vaderhart overvloedig geeft. Ook al rammelt je leven aan alle kanten. Dit hoeven geen grote dingen te zijn. Hij heeft ons plekje toebereid en daar wil ik zijn.

Praise Adonai 

      

Anja

Beste lezer,

Bijzonder, dankbaar, intensief, voorrecht zijn de eerste woorden die in mijn brein opsteken  

als ik terug denk aan de afgelopen weken.

Ontmoetingen gehad met mensen met levenservaring, levenskracht, wijsheden, collega’s met passie en bijzonder gedreven mensen,

Wat kun je nog meer wensen?

Als ik aandacht schenk aan de situatie in het algemeen

kom ik niet om de woorden ingewikkeld, angst, schaamte, volken, cultuur, grenzen, politiek, niet bevatten en lawaai heen.

Soms krijg je het gevoel dat je moet kiezen voor een bepaalde kant.

Wellicht denk je nu wat is ze zwaar op de hand.

Volgens een inwoonster is Israël een fantastisch rotland,

Mijn hoop is liefde onderling en met de buurlanden, dat krijgt de overhand.

                                                                                                                  

Jeruzalem een bijzondere stad

wat ik niet in woorden vat.

Beit Yusef  plek waar ze de gehandicapte kinderen voor een paar dagen per maand opvangen en van alles leren

en daarnaast de familie ondersteunen en stimuleren.

Een kado om hier 2 maanden te zijn is het geweest,

ook al was het niet alle momenten feest.

Het einde is in zicht,

tevens van dit gedicht.

Johanna

Het is al eerder gezegd, time flies.

De werkweek is van maandag t/m donderdag. Op vrijdagochtend bezoeken we om de week Joodse dames, geboren in Nederland en wonen al lange tijd in Israël. Ik geniet van deze 91 jarige dame, haar nieuwsgierigheid, wijsheid en levenskracht. Ze staat midden in het leven en heeft veel levenservaring.

Afgelopen zaterdag, 21 november, zijn we wandelend door het Kidrondal, Gethsemané, Tranenkerkje

Vanaf het tranenkerkje uitzicht op de oude stad

Genezing te Bethesda

naar de Olijfberg gegaan. Daarna in de kerk van alle natiën geweest, door de Leeuwenpoort naar Bethesda gegaan, in de

St Anna kerk gezongen (goede akoestiek) en vervolgens in Austrian hospice koffie met apfelstrudel genuttigd.

Afgelopen zondag zijn we naar Ashdod gereden en in een mosjav (landbouw commune) Nederlanders thuis ontmoet, die tijdens de 2^e wereldoorlog kind waren.

’s Middags genoten op het strand maar deze keer niet gezwommen vanwege de stroming.

Strand bij Ashdod

Dit was weer even een korte update en niet volledig. We hebben bijvoorbeeld niets geschreven over de NEM avonden, City of David, gebedshuis, stiltecentrum, gasten die we hebben ontvangen (eten en slapen) of iets verteld over de sabbatsmaaltijden.

Sjaloom,

Johanna, namens JJAA

Uitzicht vanaf de Olijfberg op de oude stad (met duif)

Gethsemané

bij Jemima

Ondertussen al wat weken onderweg in Israel. In het begin was het wel hectisch maar intussen hebben we het ritme al aardig te pakken.  

We hebben het goed met elkaar soms met wat leuk geklungel. We horen en zien veel, hopen dat alles mag beklijven (woord van Agnes).

’s Morgens onderweg naar de bushalte begroeten we de soldaten met bokertof (goedemorgen in het Hebreeuws). In de bus is het niet wenselijk om als vrouw naast een man te zitten. Het komt regelmatig voor dat een man plaats maakt zodat wij kunnen zitten. Ik werk bij Jemima, een instelling voor mensen met een beperking. Bij Jemima begroet ik de collega’s met sabbag al geer (goedemorgen in het Arabisch). ’s Ochtends help ik soms met douchen van een bewoner en vervolgens met eten geven. Daarna ga ik naar de dagbesteding waar ik op een groep werk naast een lerares. Ik zie vaak zo’n liefde naar die ander. Zo kun je als bewoner ook intense blijdschap uiten om te slaan op de tafel en veel geluid maken. We bidden voor Jemima, shalom op de groep en de situatie in het land. Ik heb ook een collega die blind is en wekelijks komt haar blinde vriendin langs. Zij straalt van oor tot oor. Ik vroeg haar wat haar blij maakte, ze zei de Bijbelstudie morgen met de anderen. Wat ik meer wil leren is fijngevoeligheid en me richten op wat echt belangrijk is. Het Woord toont aan hoe nutteloos het is om je zorgen te maken. Iemand schreef mij dat ik deze periode echt als gedenksteen mag ervaren. Ik ervaar God dat Hij voor ons zorgt.     

uitleg in de graftuin

Op sabbat zijn we laatst ook in een synagoge geweest. De mannenbroeders kunnen mooi zingen zeg!

In de graftuin heb ik nieuwe feiten gehoord zoals  in het gerechtshof in de tijd van de berechting van Jezus was slechts plaats voor zo’n 160 man. Op die dag zijn er 365 profetieën in vervulling gegaan. Het kruis maakt alle bittere gebeurtenissen zoet. We waren in de graftuin met vele andere mensen uit zoveel culturen en er werd gezongen in verschillende talen ter ere van de Heer. Dit was een monumentje.

Wat betreft de rode lijn (lees: rode neuzen) daar gaan we ook mee door. We vertellen de mensen dat we een project hebben om zoveel mogelijk mensen met rode neuzen op de foto te zetten en hiermee de vreugde ervaren en dat zij de opdracht mee krijgen om de vreugde mee te nemen naar hun land. Staat er niet geschreven: ”de vreugde des Heeren is mijn kracht”? En Hij is je kracht.

Hierbij enkele foto's van de 'rode neuzen' ontmoetingen.

Koen en onze gastheer

een groep uit India geflankeerd aan de li-zijde
door de rode neuzendragers uit Canada en Holland

Shalom van Anja, mede mogelijk gemaakt door Johanna en Agnes

".....en men vierde feest, want God had hen vervuld met een grote blijdschap. Ook de vrouwen en de kinderen deelden in de vreugde, en het gejubel uit Jeruzalem was tot ver in de omtrek te horen."

Neh. 12:43

Gisteravond heb ik een stukje voor het blog geschreven, ik wil er nog iets aan toevoegen.

We zijn nu 4 weken hier en voelen ons thuis. We wonen met 5 verschillende mensen  in een huis en we kenden elkaar niet en als je ziet hoe we met elkaar omgaan.... bijzonder! 

We hebben plezier maar er zijn ook diepere gesprekken en dan niet te vergeten het lekkere eten wat Agnes kan maken!

Het leven is hier heel intens en daar worden we behoorlijk moe van, dus...vroeg naar bed.

Soms is ons huis net de zoete inval, dan zoeken mensen voor een paar nachten onderdak en dat geeft weer veel gezelligheid en gesprekken over hoe we het hier ervaren.

Ook hebben we soms zomaar op straat een gesprekje of met iemand die onze gootsteen weer in orde maakt, en ze zeggen eigenlijk het zelfde. Ze zijn moe van alle stress en dreiging, zowel aan de joodse kant als ook aan de arabische kant. Ze willen in vrede met elkaar leven

Ook de mensen die op de speciale plekken wonen die God heeft beloofd en die ze bebouwen en wijngaarden planten en de wijn ervan drinken.We hebben een gezin bezocht dat daar woont en de man vertelt hoe ze daar leven, we hoorden over de goede dingen maar ook over de moeilijke.

Ons doel om te gaan was om te dienen en er te zijn, tja wat voor verwachtingen heb je daarbij???

Soms krijg je iets heel anders te doen, dan leer je wel flexibel te zijn en zit het vaak in de kleine dingen zoals bij mij. Ik laat de hond van Eleore uit, geef haar thee en maak pap, terwijl er eigenlijk meer gedaan moet worden waar ik geen tijd voor heb. Als ik dat tegen haar zeg dan zegt ze: als je dat voor mij doet dan doe je dat voor Israel. Daar word je stil van.

Zo was het dan weer voor even.

Joke